Ég horfði með lotningu.

 

Þegar ég var að alast upp, var ekki allt vaðandi í peningum eins og nú.  Það varð því mikil gleði hjá mér og bróður mínum þegar við fengum gefins notað reiðhjól.... saman.  Ég hef líklega verið um 8 ára gömul og hann þá ári eldri.

.

.

Að eiga reiðhjól krefst þess að maður læri að hjóla.  Það er sko ekki vandalaust.  Í Dal var ákaflega vel hönnuð brekka fyrir þess háttar lærdóm... að vísu malarbrekka en malbik var ekki að finna innan 60 kílómetra radíuss.

.

Margar ferðirnar lét ég mig gossa niður brekkuna, til að læra þá miklu tækni, að halda jafnvægi á hjóli... en alltaf datt ég á hausinn.    Við vorum að æfa okkur einn daginn, ég og Halldór frændi.  Ég horfi á eftir honum niður brekkuna og viti menn !  Hann datt ekki.  Hann hjólaði !  Vá maður.... ég horfði á hann með lotningu.   Sennilega hefur mér aldrei nokkurn tíma þótt nokkur persóna jafnmerkileg og mér fannst frændi minn vera á þessari stundu.  Halldór frændi sko. 

.

 

Laglegur botnlangi.

 

Ég heyrði eftirfarandi sögu á kaffistofunni í morgun og hún mun vera sönn:

. 

84 ára gamall maður fór til læknis, sárþjáður af verkjum í kviðarholinu.  Læknirinn ályktaði að sá gamli væri með botnlangakast.   Gamli var sendur hið snarasta á spítala og skorinn upp.  Botnlanginn reyndist hins vegar vera fínn og fallegur svo læknarnir saumuðu öldunginn saman aftur.  Stuttu síðar rak gamli maðurinn allhressilega við og þar með hvarf verkurinn. 

.