Gengin út.

 

Hestarnir mínir eru langflottustu hestar á Íslandi.  Annar jarpkoníaks skjóttur á lit, stór og myndarlegur en hinn móálóttur litföróttur, faxprúður.  Þeir eru báðir dálítið kenjóttir.  Ekki hrekkjóttir heldur óþekkir.  Ég hef áður deilt því með ykkur þegar þeir fóru í skítakeppni á fóðurganginum.  Laumuðust út í skjóli nætur og rústuðu hesthúsinu bara sisona. 

Hestarnir eiga að vera í haganum núna en það er ekki eins auðvelt og það hljómar - ekki þegar um mína hesta er að ræða.  Annar hefur víst ítrekað komist í kast við lögin undanfarna daga með þjóðvegarápi.  Það var þó búið að hemja hann og undi hann hag sínum ágætlega í haganum í dag.  Hinn slapp undan réttvísinni en hefur sennilega fengið slæma samvisku einhvers staðar á flóttanum því hann var á leið í kirkju þegar til hans spurðist.  Góður maður stoppaði hann af við kirkjusóknina, stakk honum í girðingu og hringdi í mig.  Ég fór eftir vinnu, mýldi klárinn og gekk af stað.  Þurfti að teyma hann tæplega 5 kílómetra.  Svo sleppti ég honum í hagann, skipaði honum að haga sér almennilega og lagði af stað heim á leið.

Ekki hvarflaði að mér annað en að fyrsti bíll myndi stoppa og bjóða mér far, svona sætri stelpu eins og mér.   Fyrst þurfti ég að vísu að koma mér niður á þjóðveg, drjúgan spöl.  Það hafðist og svo kom bíll.....og fór framhjá.  Og annar..... sem ekki stoppaði.   HALLÓ !  Hvað varð um ungmennafélagsandann ?  Ég gekk ALLA leiðina til baka.  Er þá búin að ganga 9-10 kílómetra í dag.... í hestaskóm á malbiki.   Súpervúman. 

 

Gömul sannindi og ný.....

 

Þið hafið öll heyrt máltækið......

Af bullinu braggast bjálfinn best.

 

 

Ég skil bara ekki fólk sem bullar út í eitt.