Ég hugsaði bara ekki svo langt.

 

Það er verið að byggja nýtt hús í götunni.... á bakvið mitt á ská.  Um verkið sér eitthvert lítt þekkt fyrirtæki, ekki héðan.  Eftir að þeir voru búnir að fylla upp lóðina og byggja grunn, fór að myndast hin myndarlegasta tjörn á milli okkar.  Í fyrradag tók sonur minn eftir því að karlinn, sem er í forsvari fyrir þetta verk, var að handmoka skurð.... úr tjörninni myndarlegu og niður í bakgarðinn hjá okkur.  Hann vildi losna við vatnið af því að gluggarnir hans voru komnir á kaf og fannst hann ógnarsniðugur ef hann sendi tjörnina einfaldlega beint yfir í næsta garð...

Hér koma myndir sem teknar voru eftir að búið var að stífla rennuna - en þá hafði lækur tifað létt um máða steina, niður í garðinn minn og þar var allt á floti.

. 

.

Ef vel er að gáð, sést dökk rönd neðst í fyllingunni sem sýnir hvaða vatnsmagni karlskunkurinn náði að fleyta yfir til mín.  Ég fór að sjálfsögðu út og ræddi við kauða.  Ég spurði hann hvað honum gengi eiginlega til.... hvort hann héldi að hann gæti sökkt timburhúsinu mínu í vatn, eins og ekkert væri ?

Hann var ekki gáfulegur á svipinn þegar hann sagði þessa gullvægu setningu:

"Ég hugsaði bara ekki svo langt".

Akkúrat.... menn grafa rennu til að losa sig við vatn en hugsa ekki um það hvert vatnið fer.

Ætli hann setji þakið á, áður en veggirnir rísa ?