Tilvist og heimspeki.

 

Mér finnst heimspekileg lífssýn Ólafs Stefánssonar afar falleg.

Hann segir í Fréttablaðinu í dag að hann aðhyllist svokallaða Listaverkakenningu:

"Samkvæmt henni ert þú að mála flott verk sem verður ekki tilbúið fyrr en þú deyrð.  Þá er bara að sletta á það sem flestum litum, sumir eru dökkir, aðrir eru litir sorgarinnar og enn aðrir litir eru frábærir.  Svo er bara að reyna að búa til "harmóníu" úr þessu öllu, vinna eins vel úr hverjum lit og hægt er og gera þetta sem fallegast.  Listaverkasamlíkingin byggir á því að taka óhamingjuna inn sem hluta af verkinu jafnt sem hamingjuna og gera litríkt, fallegt listaverk sem er bara þú".

. 

 

. 

Hér koma svo mínar eigin pælingar; 

Samkvæmt minni trú erum við öll peð í einu stóru tafli og öll skiptum við jafn miklu máli.  Ég hef kynnst sorg og tel að sorgarúrvinnsla sé töluvert auðveldari, nái maður að sjá hlutina í því ljósi að öll séum við ódauðlegar sálir - og að þeir sem farnir eru, séu staðsettir í annarri vídd, mætti jafnvel segja öðru "herbergi" og að við munum hittast þegar þar að kemur.   Hvort sem þessi kenning mín er rétt eða ekki, er ljóst að hún hjálpar mér í þessu lífi.  Ég er samkvæmt þessu, tímabundið aðskilin þeim sem ég hef elskað og eru látnir.  Sú trú hjálpar mér líka til að hræðast ekki dauðann. 

Að tileinka sér trú sem hjálpar manni í gegnum lífið, er ekkert nema gott.  Ef mín tilgáta reynist röng og ekki er líf eftir dauðann,  þá verð ég hvort eð er steindauð þegar það kemur í ljós og hef ekki hugmynd um það.    Þessvegna ætla ég að trúa þessu fram í rauðan dauðann.