Ég get sannað að kettir kunna að lesa.

 

Nú halda menn kannski að ég sé orðin vitlaus.

En ég er ekki eins vitlaus og menn kunna að halda.

.

Í gær fjárfesti ég í einum poka af hundanammi og einum poka af kisunammi.

Heim kom ég með innkaupapokann sem innihélt ekki margar aðrar vörur enda verður maður að kalla fram hagsýnu húsmóðurina í sér,  þegar verðlagið er eins hátt og raun ber vitni.  (Hefur einhverjum dottið í hug að láta raun bera vitni gegn útrásarvíkingunum?)

Innkaupapokann legg ég frá mér á gólfið meðan ég afklæðist svörtu ullarkápunni sem kostaði ekki nema 12 þúsund krónur í vor.  Svartar ullarkápur kosta í dag um 60 þúsund krónur.  Ég græddi 48 þúsund krónur í miðri kreppu og legg það fram sem sönnunargagn númer 1 fyrir því hversu hagsýn húsmóðir ég er, þegar ég kalla hana fram.

Meðan ég hengi upp kápuna góðu, gerast óvæntir hlutir á ganginum..... 

...... sem ég veit náttúrulega ekkert um, af því að ég er að hengja upp kápuna.

Eftir að ég hef hengt kápuna upp á þartilgert herðatré, geng ég fram í eldhús með innkaupapokann og byrja að týna upp úr honum;

Kattamatur, hundanammi, tannkrem, Ajax með sítrónuilmi og...... og... bíddu, hvar er kisunammið ?

Það ER ekkert kisunammi í pokanum.

.

 

 

Og þá kem ég að þeirri uppgötvun sem á eftir að valda straumhvörfum. 

Kisunammið var í alveg nákvæmlega eins poka og hundanammið og kisurnar mínar höfðu farið ofan í innkaupapokann, LESIÐ á nammipokana, og hnuplað kisunamminu..... og étið það allt.   

Þessu hefði ég aldrei trúað.