Þetta gekk OF vel.

 

Um daginn bloggaði ég um hryssuna mína.   

.

 

.

Ég á tvo hesta og eina hryssu og eru þau í hagagöngu uppi í sveit.  Dag einn, fyrir u.þ.b. mánuði, hringdi bóndinn og tjáði mér að skjótti klárinn og hryssan væru alltaf upp við þjóðveg.... bara tvö.    Þá fór ég og leit til með þeim og tók myndir, m.a. til að nota í myndagátu um hrossaliti. 

Í fyrsta skipti þarna datt mér í hug að hryssan, sem er ótamin, gæti verið litförótt eins og faðir hennar sem einnig er í minni eigu.   Ekki leiðinlegt að eiga tvö litförótt hross ! 

Nú, þar sem ég á ekki hesthús, ekki land og ekki hestakerru, hefur hestamennska mín undanfarin ár verið svolítið lituð af basli.  Fæ ég hús í vetur ?  Getur einhver lánað mér hestakerru ? 

Því hef ég, smátt og smátt, verið að taka þá ákvörðun að hætta í hestamennsku.  Hestarnir eru "börnin" mín og ég ákvað að gefa hrossin á valda staði frekar en að selja þá bara eitthvert.  Klárarnir tveir fara til bestu vinkonu minnar en hryssan var gefin til pars sem ég þekki að góðu einu úr bridge spilamennsku.

Á síðustu helgi sluppu hryssan og skjótti klárinn út á þjóðveg.  Maður sem ég þekki náði þeim seint um kvöld og stakk þeim inn í aðra girðingu en þau upphaflega voru í.  Þá hringi ég í parið og bið þau að taka hryssuna um þessa helgi.

Í gær komu þau svo að sækja hryssuna.  Ég var búin að mýla skjótta klárinn og hryssan beið álengdar.  Við gengum að hryssunni og viti menn !  Hún stóð grafkyrr meðan við mýldum hana.  Jei, hvað ég var glöð.  Ótamin hryssa og hagaði sér alveg eins og gull.     Síðan teymdist hún ljúflega upp á kerru og við höfðum á orði að þetta hefði gengið ótrúlega vel.

Parið keyrði heim á leið með hryssuna en leið mín lá niður í flóa þar sem ég hugðist sækja föður hennar.  Litförótta móálótta hestinn minn, og teyma heim í girðingu til þess skjótta.

Þá brá svo við að ég náði honum ekki !    Það var sama hvað ég reyndi.  Ég náði einu sinni gripi undir kjálkann á honum og það hafði alltaf dugað fram að þessu.... en hann reif sig frá mér.

Þá settist ég niður og fór að hugsa.  Sem ég hefði betur gert aðeins fyrr í ferlinu. 

Hvað er að hestinum ?    Eða er þetta ekki hesturinn ?  Kannski er ÞETTA hryssan ! 

Ég leit undir hestinn og fann ekkert !  Obbobobb.  Þetta ER hryssan.   Parið var á þessari stundu að bruna með klárinn minn upp í sveit, klárinn sem besta vinkona mín á að fá en hryssan þeirra stendur hér lengst út í flóa og lætur ekki ná sér.

Upphaflega sagði bóndinn mér að hryssan og skjótti klárinn væru upp við þjóðveg.  Ég trúði honum bara.  Og hugsaði aldrei sjálfstætt um það.  Ég breytti meira að segja lit hryssunnar til að allt passaði.   Hún er glettilega lík föður sínum á litinn, utan að hann er litföróttur en ekki hún.     

En í stað gagnrýninnar hugsunar, gladdist ég yfir því að hryssan væri litförótt líka !   Barnslegt sakleysi mitt er slíkt að mér liggur við að skrá mig inn á leikskóla.     

Hvað á að gera við konu á fimmtugsaldri sem trúir öllu sem henni er sagt ?