Djúpt blogg.

 

 

.

 

 

Töfralampinn.

 

Ég er undarleg... af konu að vera.  Mér finnast verslunarferðir ekki skemmtilegar.

Þegar það kemur fyrir að mig langar í eitthvað, hugsa ég með mér:  "Vantar mig þetta"?

Ef svarið er nei, læt ég það yfirleitt eiga sig.

Þó eru undantekningar á þessu, eins og flestu öðru.

Fyrir þremur árum fór ég í verslunina að Sólheimum í Grímsnesi.

Gekk inn með hálfum huga og horfði áhugalaus í kringum mig.

Sé ég þá lampa einn, gullfallegan.....horfi á hann dágóða stund og fyllist aðdáun.

Ég hugsa með mér:  "Mig vantar þetta ekki" og geng í burtu.

Við útidyrnar sný ég við, geng aftur að lampanum og horfi á hann enn um stund.

Sé að hann kostar átta þúsund, hugsa mig um lengi, lengi, tek hann og geng í átt að kassanum.

Segi svo við sjálfa mig:  "Nei Anna, þig vantar þetta ekki"  ...geng hægum skrefum með lampann til baka og skila honum á sinn stað.

.

Það er bara eins og lampaskrípið hafi aðdráttarafl sem ég ræð ekki við. 

Við útidyrnar sný ég við, enn einu sinni,  hálf hleyp að honum, skíthrædd um að einhver verði á undan mér.

Hrifsa hann til mín og held fast.

Hann varð minn. 

.

.

.

Þessi lampi er búinn til af vistmönnum á Sólheimum og mér þykir eins vænt um hann og hægt er að þykja um veraldlega hluti.  Töfralampinn.