Flúðasiglingar.

 

Þeir sem hafa lesið bloggið mitt í ár...... (eru virkilega einhverjir sem hafa nennt því ?   )........ vita að ég fór í Jökulsá Austari í fyrrasumar.  Það var mikil svaðilför fyrir drulluvatnshrædda mig.  .  En svakalega gaman eftirá.

.

Um síðastliðna helgi lá síðan leið mín í Jökulsá Vestari.  Hún er kettlingur við hlið hinnar Austari.  Jáhhhh...... þetta skyldi nú vera létt verk og löðurmannlegt og bara hundskemmtilegt. 

Sem það og var. 

Að mestu leyti. 

.

Auðvitað bjó ég að reynslu síðasta árs, kunni áratökin, vissi við hverju var að búast. 

Við sigldum ógnarskemmtilegar flúðir og léttar bárur í mögnuðu landslagi.  Það munaði minnstu að ég syngi af einskærri gleði.  Lét það þó ekki eftir mér af tillitssemi við aðra bátsverja.  Vildi ekki vera ein eftir í bátnum. 

.

Eftir nokkra stund ákvað ég að leika hetjuna sem ég aldrei var í fyrra.  Ég lét mig gossa afturábak ofan í ána.  Díííí hvað ég hefði þótt svöl,  ef ég hefði ekki komið uppúr vatninu með angistarsvip á fésinu.  Ég náði ekki andanum.  Shit !  Ég gleymdi að loka munninum áður en ég hvarf í djúpið og gleypti líklega eina átta millilítra af Jökulá.  Reyndi að anda en ekkert gerðist........ allir í bátnum sáu að ég var skrítin á svipinn...... ekkert hetjuleg.  Loks náði ég andanum með öflugu innsogi.

Ekki kúl. 

.

Enn var þó von.

.

Við áðum við klett, þriggja metra háan og til þess ætlaðan að hoppa fram af honum.  Nú varð ég að rétta af minn hetjuhlut og hoppa.  Það gerði ég og tókst að svamla í land af eigin rammleik. 

Vei ! 

.

Síðan tók við sigling á léttum bárum.  Voða gaman þangað til............ ...... það gerðist sem aldrei hefur gerst í Jökulsá Vestari.  Báturinn festist í hringiðu.  Í stað þess að sigla yfir eins og hinir bátarnir, stoppaði okkar bátur.  Þvílíkur kraftur í vatninu.  Okkur var sagt að róa.  Árin fór ofan í en þótt maður tæki á öllu öllu öllu.... sem til var, haggaðist ekki árin í þessum ógnarkrafti.  Báturinn virtist ætla að fara á hvolf.  Nú var ég orðin hrædd.    Nýbúin að næstumþvídrukkna og sá fyrir mér að ef ég sogaðist ofan í þennan hringiðupoll, væru dagar mínir taldir.  Ég myndi einfaldlega deyja úr hræðslu. 

.

En..... þá losnaði báturinn.  Hann snerist í hálfhring og festist svo aftur...... og Brattur fauk fyrir borð.    Á þessu augnabliki held ég að heilinn í mér hafi farið í verkfall.  Ég neitaði að hugsa lengra.  Eftir nokkrar mjööööööög langar sekúndur,  skaust Brattur aftur upp á yfirborðið undir bátnum................. og við það losnaði báturinn. 

Brattur er hetjan mín.      Brattur orti um þetta vísu...... sjá hér.

.    

Jökulsá Vestari er bara helv**** skemmtileg svona eftirá.    Ef satt skal segja hentar hún öllum.  Passið bara að taka hrakfallabálkinn mig ekki með.