Það má láta sig dreyma.

 

Oft óska ég þess að mér hlotnaðist sú náðargáfa að geta komið frá mér ritmáli sem væri svo fagurt, vandað og sérstakt að lesendur tækju andköf við lesturinn.

Að mér tækist að raða orðunum saman á einhvern undursamlega fullkominn hátt.    

Hæfileikar mínir hingað til, kalla í besta falli fram að lesendur hósti við lesturinn.   

.

.

En ég hugsa samt stundum;  "Leynist mögulega í mér örlítill rithöfundur" ?  
Já, maður má nú alveg hugsa út fyrir rammann og láta sig dreyma um hið ólíklega.

Undanfarið hafa farið fram rökræður í kolli mínum:

Rithöfundur ?
Nei maður.    
Hvernig gæti ég bullað út heila bók ?
Þú gætir haft stórt letur.
Hvað með barnabók ?
Ég veit ekki.  
Um hvað ætti bókin svosem að fjalla ?
Bullárin á blogginu ?   
Er ekki búið að skrifa um allt sem hægt er að skrifa um ?
Nei Anna, það er ekki búið.
Það vantar ekki að mig langi dálítið að prófa.
Af hverju dett ég ekki niður á hina fullkomnu hugmynd ? 
Kannski gerist það einhvern daginn.
Kannski ekki.
Sjáum til.

. 

Mér finnst eiginlega best í þessu öllu, að ég stend mig að heilu samræðunum við sjálfa mig í huganum.  Og ekki bara um þetta mál, heldur ýmsar aðrar hugdettur sem ég fæ.

Bullandi innra spjall, megnið af deginum. 

.

 

.

En maður talar þá ekki af sér á meðan.