Unglingsárin standa enn.

 

Unglingsárin fara misjafnlega í krakka og sum þeirra verða illa haldin af svokallaðri unglingaveiki.

Á mínum unglingsárum var ýmislegt prófað eins og gengur og gerist.  En allt sem hugsanlega gat verið hættulegt var jafnan fyrst prófað á Bjarna.  Hann var meðal annars látinn prófa að drekka kardimommudropa en þar sem hann varð ekkert skemmtilegur eftir drykkjuna, fannst okkur hinum engin ástæða til að reyna þetta.  

Við unglingarnir fundum einhverju sinni fullt af "næstum því tómum" vínflöskum í Veiðihúsinu.  Við helltum öllum afgöngunum í eina flösku og smökkuðum síðan á veigunum.  Drykkurinn sem kom út úr þeirri blöndun var alveg hroðalega forvondur. 

 

Það var mjög gaman þegar við fórum á rúntinn í sveitinni.                  
Það hamlaði okkur ekki þótt að enginn okkar hefði bílpróf. 
Við rúntuðum þá bara á yfirbyggðum Massey Fergusson. 

Hversu kúl er það ? 

 

 

Jæja, nú er ég búin að játa á mig einhver heimskupör. 

Mig langar svo að vita hvaða prakkarastrik bloggvinir mínir gerðu af sér á unglingsárunum. 

Athugasemdir

[Þorsteinn Valur Baldvinsson, 9.3.2008 kl. 13:41]

Hér er eitt af fjölmörgum uppátækjum mínum, að sjálfsögðu allt í trúnaði eins og í sjónvarpi er sagt. 

Rétt fyrir gelgju, var mikið um byggingarframkvæmdir í Kópavogi, við strákarnir vorum líka að byggja dúfnakofa á sama tíma og fengum oftast "lánaðar" spýtur sem búið var að henda til hliðar hjá svona fínum byggingum.

Þetta var orðið illa séð og í eitt skiptið renndi lögreglubifreið upp að okkur við spýtufrelsun og út stigu 2 lögregluþjónar, annar mjór og yfir 2 metrar á hæð en hinn stuttur og digur, Kallaðir langa spýta og Sullivan af okkur strákunum.

Hópurinn tvístraðist en minn vildi ekki sleppa spýtunni strax og var króaður af upp við nýbygginguna, þá kastaði ég spýtunni og hljóp með lögregluþjónana á hælunum upp stiga hússins og á þakplötu annarrar hæðar, þarna stóð ég afkróaður á þakbrúninni, en Sullivan og Langa spýta glottu við góm og settu fingur í belti, sigur vissir valdsmennirnir þá og Sullivan teygði sig eftir svörtu vasabókinni, þar sem syndir pörupilta voru skráðar.

Þú hefðir átt að sjá skelfingar svipinn á þeim félögum, þegar strák skrattinn stökk fram af þakinu.

Það var nefnilega timburhrúga fyrir framan húsið og voru spýturnar sitt á hvað, þannig að þær mynduðu fína fjöðrun fyrir lendinguna, ég hljóp að spýtunni sem ég hafði hent frá mér upphaflega, greip hana og hljóp sem fætur toguðu með fenginn að dúfnakofanum okkar.

Ég mann alltaf eftir þeim félögum þarna upp á þakbrúninni og undrunarsvipnum, Langa spýta sagði, ja hérna, og hallaði derhúfunni aftur á hnakka en Sullivan stóð gapsmynntur með svörtu bókina og penna í hönd.

Ég slapp náttúrulega ekki, þegar ég kom heim til fóstru, sátu þeir Sullivan og Langa spýta í kaffi eins og oft áður.

Þetta voru nefnilega heimilisvinir, Lögreglan í Kópavogi. Gamlir vinnufélagar fóstur föðurs og komu reglulega við í kaffi. En þeir skömmuðu mig hroðalega fyrir óþekktina og svo fékk ég málshátta frá Fóstru til að hugsa um á meðan útgöngubannið var í gildi.

Þeim svíður er undir mígur.

[Anna Einarsdóttir, 9.3.2008 kl. 13:49]

Alveg vissi ég að þú hefðir verið óþekktarormur, Þorsteinn Valur. 
Lýsingin á lögregluþjónunum minnir mig á Geir og Grana í Spaugstofunni.
Frábærlega útfærður málsháttur hjá fóstru þinni.   

[Þorsteinn Valur Baldvinsson, 9.3.2008 kl. 14:26]

Var alinn upp með málsháttum Anna, ef ég gerði eitthvað af mér þá var ég nefndur fullu nafni, og svo skilinn eftir með málshátt, og fullt af ósvöruðum spurningum og útlistunum um, hvað ég var búin að gera nákvæmlega rangt.

Varð að fylla sjálfur upp í eyðurnar og þetta svínvirkaði, fannst fóstra vera göldrótt og skyggn, því minn eigin hugur var notaður af einskærum klókindum, gegn mér sjálfum.

Manneskjan er snillingur í sálfræði.

[Brynjar Jóhannsson, 9.3.2008 kl. 15:09]

Ég stundaði það að brjótast inn í bíla, taka þá úr handbremsu og láta þá renna úr bílastæðinu. Allt var þetta helber kjánaskapur og í sjálfu sér ekkert "voðalaga" glæpsamlegt. Þetta var aðalega gert sem sýndarmennska fyrir félaganna og til að hafa gaman af lífinu. Einu sinni fór ég inn í bíl sem var í gangi og var ætlunin að keyra bílnum nokkra metra í burtu og sjá svo hvað eigandin myndi gera ef hann kæmi aftur úr í bíl. Ekki fór svaðilförin betur en svo að fíleldur maður var í einu farþega sætinu og greip um mig. Skólafélagarnir rásuðu af stað og var enn þá í greipum steradrumbsins en náði þó að losa mig á lokum. Einn vinnur minn sagði að ég hafi verið svo snöggur að ná þeim að ég hafi örugglega set heimsmetið í 100 metrahlaupi.

[Svanhildur Karlsdóttir, 9.3.2008 kl. 16:42]

Eitt gott við ellina, er búin að gleyma öllum mínum prakkarastrikum   en .það var gaman að alast upp í Kópavoginum

[Þorsteinn Valur Baldvinsson, 9.3.2008 kl. 16:47]

Svanhildur, þetta er ekki elli, þetta er kallað afneitun.

Komdu nú með eina sögu, þetta er allt í trúnó, spurðu bara Önnu

[Ragnheiður , 9.3.2008 kl. 16:58]

Ég er náttlega hrakfallabálkur og bjó í Kópavogi. Var nú samt ekkert að smíða en lúslagin að þramma beint ofan á naglaspýtur. Einn daginn festist ein heljarlöng undir fætinum og þá hófst mikið bras að brölta inn stigaganginn heima með ferlíkið fast, mamma varð náttlega að bjarga þessu .

Svo lærði ég að hjóla, niður brekku töldum við heppilegast. "ökukennararanum" hafði láðst að kenna mér að stoppa farartækið og ég endaði í garðinum heima með snöggri viðkomu á girðingunni.

Annars bara góð

[Lára Hanna Einarsdóttir, 9.3.2008 kl. 17:01]

Ég var mikill prílari í æsku, mátti helst ekki sjá bílskúra eða stillansa nema að klifra í þeim og nóg var af leikfélögum við þessa iðju. Ég fékk margar skrámur og göt víðsvegar á líkamann eftir þetta príl og mamma var fastagestur með mig hjá nunnunum á Landakoti að sauma saman götin.

Ég man ekki hvaða ár það var - ætli ég hafi ekki verið ca. 11 eða 12 ára - þegar verið var að byggja "nýja" salinn í KR heimilinu sem er, eins og íþróttasalir gjarnan, stórt og mikið hús. Salurinn var ekki orðinn fokheldur, t.d. voru bara þverbitar komnir yfir efst, ekkert þak. Einhverju sinni var ég þar að leik ásamt hópi krakka og hvernig sem það byrjaði endaði með því að ég og einhver strákur skoruðum hvort á annað að klifra upp og ganga yfir þverbita sem lágu eins og orðið gefur til kynna þvert yfir bygginguna, efst uppi. Ég sló til, klifraði upp og gekk yfir einn þverbitann. Ég veit ekki hvað hann var breiður, kannski um 30 sm. Ef ég hefði dottið niður hefði ég auðvitað steindrepist því fallið var mjög hátt. En yfir fór ég og beið þar eftir að strákurinn léki þetta eftir. Ekkert gerðist og hann sást hvergi. Ég klifraði niður og þá kom í ljós að hann hafði ekki þorað þegar til kom og látið sig hverfa. Það fannst mér ekki stórmannlegt. Verst finnst mér að muna ekki hver þetta var.

Ég sagði mömmu þetta ekki fyrr en um 30 árum seinna og hún hló. Seinna varð ég mjög lofthrædd og gæti ekki leikið þetta eftir þótt lífið lægi við.

[Kristjana Bjarnadóttir, 9.3.2008 kl. 17:30]

Ég var alger engill, gerði aldrei neitt  

Ekki alveg satt. Hef þegar sagt nokkrar sögur á minni síðu. Sumar sögur eru hins vegar ekki prenthæfar.  Mín uppáhaldssaga meðal þeirra prenthæfu er hér. Stutta útgáfan kemur hér að neðan:

Í stuttu máli þá skrifaði ég í ritgerð sem átti að fjalla um það hvað ég hefði lært í heilli bók í eðlisfræði "að ég hefði einfaldlega ekkert lært". Kennarinn tók þetta eitthvað illa upp og var skrifað heim með mér fyrir vikið. Mér varð í framhaldinu uppsigað við viðkomandi kennara og hleypti upp tímum með baunabyssum sem ég útbjó úr þvottaklemmum og nöglum, kom með birgðir í skólann og dreifði meðal bekkjarfélaga.

[Brattur, 9.3.2008 kl. 17:40]

... einu sinni vissum við að dönskukennarinn var í vondu skapi... það hafði verið próf í dönsku og útkoman EKKI góð... hann var vanur að koma inn í stofuna með látum, svipti upp hurðinni og kom eins og stormsveipur inn... við undirbjuggum innkomu hans í þetta skiptið... tókum hurðina af hjörum og komum henni fyrir aftur í falsinu og lokuðum... síðan sátum við krakkarnir inni spennt að sjá hvað gerðist...

... jú, fótatak á ganginum og litli dönsku kennarinn hratt upp hurðinni með látum... hann kom svífandi inn í stofu með hurðina í fanginu... eins og hann væri á töfrateppi... það var dauðaþögn í bekknum...  og það bókstaflega rauk úr kennaranum þar sem hann lá á gólfinu ofan á hurðinni...

... við fengum aldrei að vita útkomuna úr þessu prófi... allur bekkurinn sendur til skólastjórans og í stafrósröð voru allir yfirheyrðir... enginn játaði... enda allir samsekir... en þó mismikið

[Tiger, 9.3.2008 kl. 18:23]

  ég var nú enginn grallari sko... enda átti ég engin unglingsár. Fór yfir í fullorðins árin strax þegar ég var 12 ára og missti því af öllu sem kallast unglingavandræði og unglingaskemmtilegheit. Er aðeins farinn að prakkarast núna hin síðari ár, með misgóðum undirtektum nánustu sko...

[Gunnar Helgi Eysteinsson, 9.3.2008 kl. 18:39]

Mín saga er of sorgleg....

[Halldór Egill Guðnason, 10.3.2008 kl. 00:29]

Eitt af því versta sem ég man eftir að geti talist "slæmt afspurnar" var þegar ég ásamt Denna í næsta húsi betlaði eldspýtur handa mömmu af biskupsins yfir Íslandi frúnni á Tómasarhaganum. Falleg kona í upphlut hvern dag. Hárið greitt í fléttur og góðmennskan uppmáluð. Gaf okkur eldspýtur, en við klúðruðum öllu með því að brenna fullmikla sinu rétt við garðinn hennar og grindverkið brann. Grét mig vitlausan i margar vikur á eftir. Fannst ég hafa brugðist bestu konu sem ég hafði nokkru sinni hitt. Gleymdi meira að að segja að byðja hana afsökunar. 

[Gunnlaugur Halldór Halldórsson, 10.3.2008 kl. 00:36]

 Já þetta voru góðir tíma ég er frá Reykjavík og var á tíma Tónabæra og hallóplan

maður gerir Ýmislit þar berari að drekka 13 14 ára

[Gunnar Th. Gunnarsson, 10.3.2008 kl. 01:01]

Þetta gerðist þegar ég var 4 ára og átti heima í sveit.

Kunningjafólk foreldra minna úr Reykjavík kom eitt sinn í heimsókn. Með í för var dóttir þeirra á svipuðum aldri og ég. Ég var beðin að fara með stelpuna út í fjóshlöðu og sína henni kettlinga sem þar voru nýfæddir. Þetta var á sunnudegi og stelpan var klædd í voðalega fínan hvítan kjól og svo var hún með bleika slaufu í hárinu. Eitthvað var ég ekki alveg að fíla þessa pjattrófu, mér fannst hún ekki nógu hrifin af því sem ég var að sýna henni. Þegar við komum út úr hlöðunni og gengum fram hjá fjóshaugnum sem var í blautara lagi, þá hrinti ég henni í hauginn. Ég hlýt að hafa verið skammaður hressilega fyrir þetta, en man samt ekkert eftir því. Bara stelpunni að velta sér upp úr haugnum og hlaupandi svo grenjandi heim á bæ.

[Anna Einarsdóttir, 10.3.2008 kl. 17:06]

Takk fyrir snilldarsögur !

Ekki vildi ég hafa verið mamma ykkar. 

Lára Hanna..... þú ert alveg ótrúleg.... hættir lífinu til að sýna þessum strákgemsum að þú sért ekki minna en jafnoki þeirra.  Vá !!!