Tilvist og heimspeki.

 

Mér finnst heimspekileg lífssýn Ólafs Stefánssonar afar falleg.

Hann segir í Fréttablaðinu í dag að hann aðhyllist svokallaða Listaverkakenningu:

"Samkvæmt henni ert þú að mála flott verk sem verður ekki tilbúið fyrr en þú deyrð.  Þá er bara að sletta á það sem flestum litum, sumir eru dökkir, aðrir eru litir sorgarinnar og enn aðrir litir eru frábærir.  Svo er bara að reyna að búa til "harmóníu" úr þessu öllu, vinna eins vel úr hverjum lit og hægt er og gera þetta sem fallegast.  Listaverkasamlíkingin byggir á því að taka óhamingjuna inn sem hluta af verkinu jafnt sem hamingjuna og gera litríkt, fallegt listaverk sem er bara þú".

. 

 

. 

Hér koma svo mínar eigin pælingar; 

Samkvæmt minni trú erum við öll peð í einu stóru tafli og öll skiptum við jafn miklu máli.  Ég hef kynnst sorg og tel að sorgarúrvinnsla sé töluvert auðveldari, nái maður að sjá hlutina í því ljósi að öll séum við ódauðlegar sálir - og að þeir sem farnir eru, séu staðsettir í annarri vídd, mætti jafnvel segja öðru "herbergi" og að við munum hittast þegar þar að kemur.   Hvort sem þessi kenning mín er rétt eða ekki, er ljóst að hún hjálpar mér í þessu lífi.  Ég er samkvæmt þessu, tímabundið aðskilin þeim sem ég hef elskað og eru látnir.  Sú trú hjálpar mér líka til að hræðast ekki dauðann. 

Að tileinka sér trú sem hjálpar manni í gegnum lífið, er ekkert nema gott.  Ef mín tilgáta reynist röng og ekki er líf eftir dauðann,  þá verð ég hvort eð er steindauð þegar það kemur í ljós og hef ekki hugmynd um það.    Þessvegna ætla ég að trúa þessu fram í rauðan dauðann.

 

 

Vatnsmelónur = Viagra.

 

Ný rannsókn leiðir í ljós að það virkar álíka vel fyrir ástarlífið að borða vatnsmelónur eins og að taka inn Viagra.

.

 

.

Efnasamband sem kallast citrulline finnst í vatnsmelónum og það hefur svipuð áhrif á blóðstreymi líkamans og Viagra.

Það voru vísindamenn í Texas sem unnu að rannsókninni. Sá sem stjórnaði henni segir að vatnsmelónur séu frábær leið til að slaka á æðakerfi líkamans án þess að eiga á hættu hliðaráhrif af lyfjaneyslu.

Hann segir einnig að vatnsmelónuát sé gott fyrir hjartað og ónæmiskerfið.

(sjá frétt á Vísi.is  http://www.visir.is/article/20080724/FRETTIR02/518304101 )

......................

.

Ó !     Og ég sem hélt að ég hefði bara verið að vinna í grænmetistorgi en þá var ég í raun að selja Viagra í dulargervi. 

.

Maður er svo saklaus. 

 

Róninn.

 

.

Í gærkvöldi sá ég mjög óvenjulega sjón..... róna á puttanum,  á leið í útilegu. 

Hann var frekar gamall og ofboðslega drykkjulegur greyið.  Sennilega vel fullur.

Ekki vissi ég að rónar færu í útilegu....... en af hverju ættu þeir ekki að gera það ?     Allir þurfa jú tilbreytingu af og til.

Vonandi á hann góða helgi.

.

 

.

 

Garðálfarnir.

 

Jæja.  Helgin alveg dúndurgóð !     Gærdagurinn fór í þökulagningu eins og til stóð.  Sú gamla ...(þetta er sko pottþétt sagt í gríni.... sú gamla, dojojong ) ... gleymdi öllum bakverkjum þegar störf hófust og má því segja að andinn hafi verið holdinu yfirsterkari.

.

Til aðstoðar komu litla systir mín og hennar maður, auk þess sem minn maður vann eins og berserkur.  (Hann er sko búinn að sjá stóru hestatamningasvipuna mína.   ) 

Verkið gekk vonum framar og að því loknu grilluðum við lambakjöt og hvítlauksmarineraðan lax, drukkum bjór og rauðvín og spiluðum fram á nótt.

Yndislegt líf og ekkert minna. 

Set til gamans myndir af bakgarðinum FYRIR og EFTIR.  Þetta er eins og Extreame makeover.   

.

 .   

 

Óþekktarangarnir.

 

Það er svo misjafnt og virðist fara mikið eftir tíðaranda hvers tíma, hvað kallast óþekkt.

Reyndar eru ekki mörg óþekk börn til í dag því þau kallast ofvirk eða eitthvað annað í nútímanum.

Þegar ég var krakki, var óþekkt alþekkt fyrirbrigði.  Þótt ég væri auðvitað stillt.    

Sérstaklega man ég eftir tveimur drengjum úr minni æsku, sem virtust hafa það að aðaláhugamáli að gera eitthvað af sér.  Annar þeirra var prestssonur.

Einn fagran sumardag komu þessir drengir í heimsókn.  Ég sat í stofunni heima en foreldrar mínir í eldhúsinu ásamt foreldrum drengjanna.  Þótt ég væri bara krakki, fannst mér, á ákveðnum tímapunkti, að þeir væru of hljóðlátir.  Ég stóð upp og gekk fram til að gá að þeim. 

En ég kom of seint !

Þeir voru að snæða gullfiskana mína.

Ég sá í sporðinn á Gulla þar sem hann hvarf upp í munn stráksa. 

.

 

.

Hvað kallast svona gullfiskaát í dag;  óþekkt, ofvirkni eða einfaldlega svengd ?